KEVOKÊN AŞITÎ Û AZADIYÊ


MÎRZA RONÎ
Rojek dîrokî li kolanên Cizîrê dihat nivîsandin. Hatina kervanê aşitiyê, azadî diket nava dilê gelê botanê. Wek pêlên behrê ji kolanên Cizîrê de, mirov diherikîn ber bi qadan û dawiyê de dibû behra azdiyê. Her dih tiliyên desta ji bo nîşana aşitiyê bilind dibûn, çi peyva ji dev derdiket ji bo azadiyê dihat qîrîn. Bi qîrînên “Bê jî Serok Apo, Gerîlla Gele Gel li virê” bi va dirûşman gotin dibûm wek gûlleyên azadiyê.

Ne tu gotin ne jî tu hêzî ne dikarî xwe li pêşiya herikîna gel a ji bo azadî û aşitiyê bigirê û gel ber bi qadan de diherikîn.

Mirov çi qeder bi xwesta vê coşê nav bikê jî, têgehan têra mirov nedikir. Ne di kurahiya felsefêde, ne jî di nav ferhênga têgehan de, tu têgehî nedikarî coş û evîna vî gelî bînê ziman. Her çiqas min û pênûsa xwe li ber xwe dida jî min ne dikarî nav li vê roja aşitî û azdiyê bikim. Lê min û pênûsa xwe baş dizanî bû ku ev roj roja qasidên aşitî û azadiyê ye. Gel ji bo gerîllayên xweyî qasid hembêz bikin; bi qîrîna aşitî û azdiyê li kolan û rêyên Cizîrê bû wek behra azdiyê.

Bila Cîhan û dagirkerin bi salanê evî gelî tûne di hesibînin û mafê wî binpê dikin. Bila baş bibînin ku “gel û gerîlla” yekin. Û bi sih salin bi hevre laşekin û bi vê roja ku gel gerîllayê xwe hembêz dikê jî; baş xwiya dikê ku ev gel heta mirinê wê ji bo aşitî û azadiya xwe zarok, jin û kal wê li ser piya bê.

Bila hezên dagirker baş çavên xwe vekin û li vî gelî binêrin, heke ku ev gel û gerîlla ne yekbin, bi sedhezaran gel wê ji bo çi derketan kolanan û qadan ji sibê heya êvarî wê ji bo çi li ser piyê xwe li benda hembêz kirina gerîllayê xwe bima. Û ji bo ku gerîlla yê xwe bibînin, ji zarokan heta kalan ji kolanan di herikîn û li kadan dibûn behr.

Ev banga gel û qasidên aşitiyê, ji bo aşitî, azadî û wekheviya Tirkiyê ye heke rayedar û leşkeriya Tirkiyê evê gava ji hêla gerîlla ve hatî avêtin ne bînin, ji bo pirsgirêka gelê kurd bê çareserkirin û bi va komên aşitî yê re ne rûnin û bi ware mafê gelê kurd li bin zagona Tirkiyê de cî nekin, ev derfeta cara dawiyê ketî destê Tirkiye de. Heke vê derfetê jî baş ne nirxîne Tirkiye wê windahiyên mezin bibînê.

Em baş bînin bîra xwe li Tirkiyê kîjan partî dikarê evqas gelî ji bo mîtînga xwe kom bikê, kîjan hêz dikarê evqas mirovî ji mal derxê û zarok, jin kal, sed hezara ciwanî bi yek dengî daxê qadan. Baş bibînin ku tenê gel ji bo gerîllayê xwe derdikevê qadan û qad têrî wana nakê.

Ez vê nivîsa xwe di nava gelde di nivîsim, qîrîn û daxwazên aşitiyê dikevin ber pênûsa min. Ev coşa gel car caran min disekinînê û nikarim bi nivîsim. Lê ewqas ev coş hestên min gûr dikin pênûsa min û lênûska min tevlî vê kelecanê dibê û dinivîsê. Peyvên ku rondikê cavên min rijandî peyva ku zaroka digot: “kanîn heval em nabînin” bu.

Dema kervanê aşitiyê kete nava Cizîrê; qîrîn û rondikên çavan dayîka xwe ji çavên benda dîtina gerîllayê xwe melûl melûl berdidan xwar. Tu çavî ne dikarî xwe li ber vê coşê bigirê û rondikên azadiyê dirijandin. Ev cara duyemîn bû ku evqas gel bi yek armancê derketibûn kolan û rêyên Cizîrê. Cara ewil ji bo oxira nemir “Orhan DOĞAN” a niha jî, ji bo gerîllayên xwe hestên azdiyê rondikên çavan dirijandin. Her gava ku gerîllayê xwe nêzîkî xwe didîtin, hestên dila wek wek bûka ji mala bavê derdikevê dilek xemgîn û girî, dilek kelecana evîndariya azadiyê bû.

Êdî tu gotin ne ma ku ji kelecan û hestan pênûsa min bikarê bi nivîsê. Bi vê peşwaziyê gelê Botan gerîllayê xwe hembêz kirin û berbi Amedê ve rêkirin.

“Hûn bi xêr hatin hembêza dilê gelê xwe kevokên aşitiyê”