HÊVIYÊN BÊ HIŞ.


MÎRZA RONÎ

Hêviyên min wek xezala çavbelekbû, dinava çiyayên Botanê de dibezîn. Car caran liser latan, carna liser zinaran û carcaran jî liber kaniyan av cemidî dibezîn. Lê hêviyên min hûn ne tenê bûn. Hûn komek hevalhêvîbûn. We mil bimil, jîn bijîn dibeziyan çiya biçiya. Carna nava şevên giran de, carna nava dîlanên bê serî de. Carna liber stranên şevbiherkande. A xweş hêviyên min hûn di dilê welatê xwede, wek tovê nêrgiza şîndayî bûn.


Belê hêviyên min hûn îro rawestiyane, dinava vî serê min î bê hişde. Ne ez we nas dikim ne jî hûn min nas dikin. Tenê yek hêvî maye zindî ew jî azadî û azadiye. Carna şevên girande biqîrînek xewrevok, ez dihilçenim jinav xewnên bihêvî. Lê dema ez şiyar dibim dîsa tu bêhiş dibî. Ez dîsa xwe nav şeva tarîde dirêj dikim da ku ez we xewnên xwede zindî bikim hêviyên min. Ez dizanim roja min hûn bêhiş kirîn, tenê hûn serê min î teqîn dîtîde bê hiş man. Te dinava dilê rêhevalên hêviyên minde hûn zindî man hêviyên min. Ew roja we hêviyên nîvîde mayî dîtîn hûn jî ketin nava bê hişiyêde. Lê bê hişiya bi hêvî vaye tu zindî dibî. Ew xewstekên we digot, emê êdî ne hêlin welatê min bigiriya zaroka binalê, emê êdî ne hêlin qîzê welatê min bê dîlan bimênin. Û emê êdî ne hêlin kûlîlk û nêrgizên te bi çimlisin. Emê êdî ne hêlin hêviyên azad bê hiş bibin.


Ev nivîs min jibo birayê xwe ‘‘Hacî-Dewran’’ nivîsiye.
            
(31.05.2010)